Beeld je in: het is de zomer van 1975, en om wat afwisseling aan te brengen in je lange, hete zomer, ga je zonder noemenswaardige verwachtingen op weg naar de bios. Op het programma: Jaws, een vissenfilm gebaseerd op een pulproman, geregisseerd door een veelbelovende maar onbewezen jonge filmer die naar de naam Steven Spielberg luistert. 

Twee uur later sta je weer buiten, met je ogen knipperend in het zonlicht, en ziet de wereld er heel anders uit: je vakantie aan zee is bij voorbaat vergald (no way dat je ook maar gaat pootje baden dit jaar, laat staan skinny dipping) en film zal nooit meer hetzelfde zijn.

Jaws deed meer dan alleen mensen uit het water jagen – het veranderde Hollywood. Steven Spielberg maakte van zijn haperende mechanische haai noodgedwongen een masterclass in suggestie en spanning, en leverde daarmee de blauwdruk voor de moderne blockbuster. Na Jaws doken we ’s zomers massaal het donkere filmtheater in, in plaats van de blauwe branding.

Toch is Jaws veel meer dan puur spektakel. John Williams’ onheilspellende score, de feilloze timing van ieder schrikmoment, het doorleefde acteerwerk: de film is een schoolvoorbeeld van hoe vakmanschap en entertainment naadloos kunnen samensmelten — en het is precies die combinatie die de film al decennialang onweerstaanbaar maakt voor zowel de fijnproever als de sensatiezoeker…