Dit najaar gaan we terug naar het Yorkshire van de vroege 20e eeuw, om voor de allerlaatste keer vaarwel te zeggen tegen de familie Crawley, met Downton Abbey: The Grand Finale. En nee, dat is niets om je neus voor op te halen, want Downton Abbey was, en blijft, charmante nostalgie-cinema op niveau, met kundig uitgekiende soap-elementen en vaardig opgezette humor, romance en intrige.

In The Grand Finale is Lady Mary in een flink schandaal verwikkeld (hoe Brits) en staat het landgoed op losse schroeven door financiële perikelen. De jaren dertig komen er in vliegende vaart en met het oog op de toekomst, ontkomt de familie er niet aan: verandering moet omarmd worden, om Downton Abbey klaar te stomen voor de toekomst.

Zo staan de geliefde personages voor een soms pijnlijke, maar voornamelijk hartverwarmende en ontroerende reis richting toekomst. Het betreft hier een liefdevol afscheid, waarin met de grootste zorg vaarwel wordt gezegd tegen iedereen die er toe doet in het Downton-universum — zelfs ‘Granny’ Violet (rust zacht, Maggie Smith) kan een laatste knipoog verwachten — dus je doet er wellicht goed aan om een zakdoek mee te nemen…